அம்மாவுக்கும் அக்காவுக்கும் சண்டை

வீட்டினுள் நுழையும் போதே சின்னவள் ஜாடை காட்டினாள். கை கால் கழுவிவிட்டு டிரஸ் மாத்தும் போது சின்னவள் வந்து சொன்னாள், “ அக்காவுக்கும் அம்மாவுக்கும் சண்டை”

“எதுக்கு?”

“வழக்கம் போலத்தான், நோ சால்ட்” – உப்பில்லாத விஷயம்னு அர்த்தம்.

மெதுவாகச் சமையலறையில் நுழைந்தேன். பெரியவள் தோசை சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தாள். நானும் டைனிங் டேபிளில் அமர்ந்தேன். எனக்கும் வந்து விழுந்த தோசையில், கோபத்தின் அளவு தெரிந்தது. இப்ப ஏதும் பேசக்கூடாது என முடிவு செய்தேன்.

அரை மணி நேரம் சென்றிருக்கும். சமையல் மேடையை ஒழித்துவிட்டு வந்தாள் சங்கரி.

“என்னப்பா பிரச்சினை?”

”பின்ன என்னங்க நானும் நாள் தவறாமச் சொல்லுதேன், ஷூவ ரேக்குல வை, டிபன் பாக்ஸ சிங்க்ல போடு, ஷாக்ஸத் தொவைக்கப் போடுன்னு. ஒன்னுகூடச் செய்ய மாட்டேங்கா. ஒரு உதவியும் செய்தது இல்ல.”

”ஆமா நான் வந்ததும் கை கால் கழுவிப் பாலக் குடிச்சிட்டு டியூசன் போகத்தான் நேரமிருக்கு என்னைய என்ன செய்யச் சொல்லுதீங்க?” பெரியவள்.

ரெண்டுபேரு சொல்றதும் சரியாத்தான் இருக்கு.

“இல்லீங்க வயசு 17 ஆவுது. இன்னும் பொறுப்பு வர மாட்டெங்குதுன்னுதான் கவலையா இருக்கு”

“செரி செரி விடு அந்தானிக்கு. எல்லாம் வேண்டிய சமயத்துல வரும்.”

“ஆமா இப்படிச் செல்லம் குடுத்து குடுத்துக் கெடுத்து வச்சிருக்கிய. வேறென்ன நாஞ்சொல்ல. நீங்களாச்சு உங்க புள்ளயாச்சு. அன்னிக்கு அப்படித்தான் எங்க அம்மா வந்திருக்காங்க இவ பாட்டுக்கு கால் மேல கால் போட்டுட்டு கத புஸ்தவம் படிக்கா. எங்க அம்மாதான் காய்கறி நறுக்கிக் கொடுத்தாங்க. என்னத்தானே நல்லா வஞ்சாங்க, உங்களையா?”

கோபத்தின் ரூட் காஸ் தெரிந்தது. ”அந்தக் காலத்துல நாங்க எவ்வளவு வேல செஞ்சோம். எனக்குப் பதினேழு வயசுல உனக்கு அடுத்தவ பொறந்துட்டா” வகை, தலை முறை தாண்டிய, பொருந்தாப் பேச்சு.

தூக்கம் கண்ணைச் சுழட்டியது.

ஒரு வாரம் கழித்து ஒரு நாள், அதிகாலை 4 மணி இருக்கும், சங்கரி எழுப்பினாள்.

“என்னங்க ஏதும் பெயின் கில்லர் இருக்கா”

“ஏங் கேக்க?”

”வயித்து வலிங்க”

”இன்னும் நாள் இருக்கில்ல”

“அது இல்லீங்க வயிறு குத்திக் குத்தி வலிக்கி”

“கண்ட மாத்திரயப் போட வேண்டாம். சரியாச் சொல்லு எங்கன வலிக்கி?”

மெதுவாகச் சேலையைத் தழையச் செய்து அடி வயிற்றில் தொட்டுக் காட்டினேன்.

“அங்கனதாம், அய்யோ”

“இது செரிப்படாது, ஏதும் கேஸ் ட்ரபுளா இருக்குமா?”

“அது மாதிரி இல்ல. குத்திக் குத்தி வலிக்கி”

“இரு வாரேன்” னு சொல்லி பெரியவள எழுப்பினேன்.

“தங்கம், அம்மாவுக்கு வயித்துவலி, ஹாஸ்பிடல் போகனும். பெரிய கேட்டத் திற. கார்ல போய்ட்டு வாரோம்.”

“சுடு தண்ணி ஏதாவது வச்சுத்தரட்டுமாப்பா?”

“வேணாம்”

ஸ்ரீராம் ஹாஸ்பிட்டல், தூங்கி வழிந்து கொண்டிருந்தது. காரை நிறுத்தி ரிசப்ஷனுக்குப் போவதற்குள் மேலும் வலி அதிகமாகி விட்டது.

“டுட்டி டாக்டர் இருக்காராமா”

“இருக்கார், முதல்ல இந்த பெட்ல படுக்க வைங்க”

நர்ஸ் பல்ஸ் பார்ப்பதற்குள், டாக்டர் வந்துவிட்டார். என்னவென்று சொன்னதும், “நீங்க கொஞ்சம் வெளிய இருங்க”

10 நிமிடம் கழித்து வந்தார். “கல் இருக்கும்னு சந்தேகமா இருக்கு. எதுக்கும் பெரிய டாக்டர் வரட்டும் கேட்டுருவோம். ஒரு ஸ்கேன் எடுத்துக் கன்ஃபர்ம் பண்ணிக்கிடலாம். இப்பதைக்கு ஊசி போட்டிருக்கேன் வலி குறையும். ரூம்ல அட்மிட் பண்ணுங்க.”

கொஞ்ச நேரம் அனத்திக் கொண்டிருந்து விட்டுத் தூங்கிவிட்டாள். செல்லில் பெரியவளை அழைத்து தகவல் சொன்னேன்.

“செரிங்ப்பா, நீங்க அம்மாவப் பாத்துக்குங்க.”

மணி 4:30 சேரில் அமர்ந்தவாறே கட்டிலில் தலை வைத்து தூங்கிவிட்டேன். முழித்துப் பார்த்தால் மணி 7:00. குழந்தைகள் என்ன செய்தனரோ என்ற கவலையில், சங்கரியைப் பார்த்தேன். ஊசியின் தயவில் நல்ல உறக்கத்திலிருந்தவளை எழுப்ப வேண்டாம் என்று, நர்ஸை அழைத்தேன், “ வீடு வரைக்கும் போய் வருகிறேன், அதுக்குள்ள எந்திரிச்சா என் நம்பருக்கு மிஸ்டு கால் கொடுங்க”

காலிங்க் பெல் அடித்ததும் பெரியவள்தான் வந்து திறந்தாள். “அம்மாவுக்கு இப்ப எப்படிப்பா இருக்கு?”

“தூங்கிட்டு இருக்கா. உங்களுக்கு டிபனுக்கு என்ன செய்யன்னுதான் வந்தேன்”

“ஒன்னும் பிரச்சினை இல்லப்பா. தோச மாவு எடுத்து வச்சிருக்கேன். சட்னி அரைச்சாச்சு. மதியத்துக்கு தக்காளி சாதம் செஞ்சுடுறேன். ரெண்டு குக்கர் வச்சிருக்காங்க எதுல எப்படின்னுதான் தெரியல. ”

“பெரிய குக்கர எடுத்து வை. இதுல ஒரு டம்ளர் அரிசி தலை தட்டிப் போடு, இந்த சொம்புல ஒரு சொம்பு தண்ணி வை செரியா இருக்கும் ”

“இந்தாங்க இதைக் குடிங்க. பிளாஸ்க்குல அம்மாவுக்குக் கலந்து வச்சிருக்கேன்”

அதற்குள் செல்லில் மிஸ்டுகால் வந்தது. “சரி தங்கம் நான் ஹாஸ்பிடல் போகிறேன். சின்னவள எப்படிக் கூட்டீட்டுப் போற?”

“அம்மா ஸ்கூட்டிய எடுத்துக்கிறன். ஒன்னும் பிரச்சினை இல்ல”

அன்றும் அதற்கடுத்த இரு தினங்களும், அவளேதான் சமையல் வீட்டுப் பராமரிப்பு எல்லாம். நடுவில் அப்பப்ப அம்மாவுக்குத் தேவையானதைக் கேட்டுச் செய்து கொடுத்தாள். இரு நாட்களும் தங்கைக்குத் தேவையானதையும் பார்த்துக் கொண்டாள்.

ஹாஸ்பிடலுக்குத் தன்னைப் பார்க்க வருபவர்களிடம் சங்கரி , “எம் மகள் நலல பொறுப்பா இருக்குதால எனக்கு ஒரு கவலையும் இல்லை” என்று பெருமையாக சொன்னாள்.

ஒரு வாரம் போயிருக்கும்.

வீட்டினுள் நுழையும் போதே சின்னவள் ஜாடை காட்டினாள். சங்கரி கோபமா இருக்கான்னு அர்த்தம். கை கால் கழுவிவிட்டு டிரஸ் மாத்தும் போது சின்னவள் வந்து சொன்னாள், “ அக்காவுக்கும், அம்மாவுக்கும் சண்டை”

“எதுக்கு?” “வழக்கம் போலத்தான், நோ சால்ட்”