மும்பை ஏர்போர்ட்டிலிருந்து அனுஜன்யாவை அழைத்து வீட்டுக்குச் செல்ல வழியும் முகவரியும் கேட்டேன். அவர் வீட்டுத் தொலைபேசி எண்ணைக் கொடுத்து பேசச் சொன்னார். ”ஆட்டோவிற்கு எவ்வளவு கேட்பான்” என்பது உட்பட அனைத்து விபரங்களையும் அறிந்து கொண்டேன்.
வெளியே வந்ததும் ஆட்டோக்காரன், “எங்க சார்?”
நான் போக வேண்டிய இடத்தைச் சொன்னதும், “ப்ரீ பெய்டுல 350 ஆகும் சார், நீங்க 250 கொடுங்க போதும்”
நான், “ 100 ரூபாய்க்கு வருவியா?”
“சரி வாங்க”
அரை மணி நேரத்தில் வீடடைந்தேன். அருமையான காபி சாப்பிட்டுக் காத்திருந்தேன் அனுஜன்யாவிற்கு. அனுஜன்யாவின் தங்கமணி நல்ல புத்தகங்களைப் படிக்கிறார்;நல்ல திரைப்படங்களைத் தேடிப் பார்க்கிறார். அனுஜன்யாவின் கவிதைகளைப் பொறுத்துக் கொள்கிறார்.
அவர் வந்தததும் ஆரம்பித்த பேச்சு, இரவு உணவு, நடை, மீண்டும் காபி என நீண்டு நள்ளிரவைக் கடந்தது.
அடுத்த நாளிரவு கேஸ்கேட் என்ற உணவு விடுதியில் இரவு உணவை உண்டோம்.
நல்ல ஆம்பியன்ஸ். பாருடன் இணைந்த உணவு விடுதி. உள்ளே நுழைந்ததும் 6 கடிகாரங்களை வைத்து உலகின் மற்ற முக்கிய நகரங்களில் மணி என்ன என்பதையும் காட்டுகிறார்கள். அனுஜன்யாவிடம் கேட்டேன், “உள்ளே நுழைந்ததும் கண்ணில் படுமாறு இந்த கடிகாரங்களை வைத்திருப்பதன் நோக்கம் என்ன? ”
“நேரம் காலம் தெரியாமல் தண்ணி அடிக்கிறாங்கன்னு யாரும் சொல்லக் கூடாதுல்ல அதுக்குத்தான்”
அனுஜன்யாவின் நண்பர் சந்துரு அந்த இரவை நல்ல கலகலப்பாக்கினார். சரளமான பழமொழிகளை சூழ்நிலைக்குத் தகுந்தவாறு சொல்லி அசரவைத்தார். வெளிநாட்டு வங்கி ஒன்றின் உயரதிகாரியான அவர் உயர்தர ஆங்கிலத்திலிருந்து சட்டென பேச்சுவழக்கிற்கு மாறுவது சுவராசியமாக இருந்தது.
“தட் ஃபெல்லொவ் ஃபெயில்ஸ் டு டிஃபெரென்சியேட், செக்குக்கும் சிவலிங்கத்துக்கும் வித்தியாசம் தெரியாதவன், லெட் ஹிம் ஃபீல் த பின்ச், பட்டாத்தான் புத்தி வரும்”
சர்வர் ஒருவர் வந்து சந்துருவப் பார்த்து, “எக்ஸ்க்யூஸ் மீ, உங்க ஐ டி கார்டக் கொஞ்சம் தர்றீங்களா?”ன்னார்.
சிறிது நேரத்தில் திரும்ப வந்து, “உங்களுக்கு 10% டிஸ்கவுண்ட் இருக்கு சார்” அப்படின்னார். உடனே ரெம்பப் பெருமையா எங்களை பார்த்தார். ஆட்டுக்கு மஞ்சத் தண்ணி தெளிச்சிருக்காங்கன்னு புரியல அவருக்கு, பாவம்.
சாப்பிட்டு முடிச்சதும் பில்ல நேரா அவரிடமே கொடுத்து பேமெண்டும் வாங்கினார் சர்வர்.
இதில் இருந்து இரண்டு விஷயங்கள் எனக்குப் புரிந்தது . ஒண்று சாப்பிடப் போகும்போது ஐடி கார்ட அணியக்கூடாது. இரண்டு சந்துரு என்னோட பதிவுகளப் படிக்கிறது இல்லை. (என்னோட இந்தப் பதிவப் படிச்சிருந்த தப்பிச்சிருப்பாரு)
அடுத்தநாள் காலை மும்பை கார்ப்பரேசன் பேருந்தில் பூனாவிற்குப் பயணம். பேருந்துகளை நல்லவிதமாகப் பராமரிக்கிறார்கள். வால்வோ பேருந்து, குளிர்பதனபடுத்தப்பட்டது. வழியெங்கும் கண்ணுக்கினிய பச்சை பசேலென இயற்கைக் காட்சிகள். அருகிலிருந்தவர் சொன்னார், ”நவம்பர் டிசம்பர்ல வந்தீங்கன்னா அருமையாக இருக்கும்”
சாப்பிட ஒரு இடத்தில் நிறுத்தினார்கள் அனைத்து வசதிகளும் அமைந்த வளாகம். நல்ல சுவையான உணவு, சரியான விலை. நமது ஊரில் சாலை ஓரங்களில் போக்குவரத்து கழகப் பேருந்துகளை வழக்கமாக் நிறுத்துமிடத்தில் புளிச்ச தோசை மாவில் ஊத்தாப்பம் கொடுத்து 35 ரூபாய் வசூலிக்கும் கொடுமை நினைவுக்கு வந்தது. கழிவறைகளையும் சரியாகப் பராமரிக்கிறார்கள். இலவசம்.
மலையைக் குடைந்தமைந்த பாதைகளில் பயணம் செய்தது புதிய அனுபவம். திரும்ப மும்பை வரும்பொழுது வாடிக்கையாளரின் காரில் பயணித்தது மலைப்பாதைகளை நன்கு ரசிக்க உதவியது.
இரவு கிளம்பிய குர்லா எக்ஸ்பிரஸில் சக பயணிகளுடனான அனுபவம் வித்தியாசமாக இருந்தது.
ஆடிட்டர் ஒருவர் தனது மனைவி பையன்(8 ஆம் வகுப்பு), பாலக்காட்டைச் சேர்ந்த பெண்மணி அவரது மகன் (9ஆம் வகுப்பு) ஆகிய இருவரது குழந்தை வளர்ப்பு முறைகளை கவனிக்க முடிந்தது.
ஆடிட்டர் தனது மகன் சுய சிந்தனை உள்ளவனாக வளர வேண்டுமென மெனக்கெடுவது தெரிகிறது. இதைச் சாப்பிடு எனச் சொல்லாமல், இதெல்லாம் கிடைக்கும் உனக்கு என்ன வேண்டுமெனக் கேட்கிறார். அதே போல் உணவு வந்து விட்டதே என்பதற்காகச் சாப்பிடச்சொல்லி வற்புறுத்தவில்லை. உனக்கு எப்பொழுது பசிக்கிறாதோ அப்பொழுது சாப்பிடு எனச் சொல்கிறார். பேண்ட்ரிக்குச் சென்று வேண்டுமென்பதை வாங்கிச் சாப்பிடு எனச் சொல்கிறார். ஒவ்வொரு ஸ்டேசனிலும் கீழே இறங்கி அந்த மக்கள் மற்றும் சுற்றுபுறச் சூழலைக் கவனிக்கச் செய்கிறார்.
மாறாக பா கா பெண்மணி தனது மகனை இன்னும் சிறுவனாக எண்ணிக் கொண்டிருக்கிறார். ஸ்டேசனில் கீழே இறங்க விடுவதில்லை.”ரயில் கிளம்பிடும் நீ ஓடி வந்து ஏற முடியாது” என்கிறார். அவன் என்ன சாபிட வேண்டும்; எப்பொழுது சாப்பிட வேண்டுமென்பதை அவரே முடிவு செய்கிறார். ஒரு முறை பாத் ரூம் சென்றவன் நீண்ட நேரமாகியதால், பாத்ரூம் கதவருகில் சென்று காத்திருந்தார்.
இரண்டாமவன் வளார்ந்து பெரியவனானதும் நிச்சயமாக அவன் மனைவி சொல்வதைக் கேட்பவனாகத்தான் இருப்பான். ஏனெனில் வளர்வது வரை அவனம்மா தீர்மானிக்கிறார். வளர்ந்ததும் அவனது மனைவி. அவனுக்கென்று சுயமாக ஏதுமிருப்பதாகத் தெரியவில்லை.
என்னுடைய 14 வயதில் நான் வளர்ந்த முறையை நினைத்துப் பார்த்து மிக மகிழ்ந்தேன். பாவம் இந்த பையன் சபிக்கப் பட்டவன் இதே போலத்தான் வெகு பெற்றோர் தங்கள் குழந்தைகளை நடத்துகிறார்கள்.
.
அவசரப் பொழுதொன்றில்
தவறி விழுந்த வார்த்தை
பொதிந்திருந்தது காயப்பட்ட
வலியும் வேதனையும்;
கூடவே குருதி வாடையும்.
எதிரெதிர் வாக்கியங்களில்
நிறுவப்பட்டதெல்லாம் இருவரும்
யோக்கயமில்லையென்பதன்றி
பிறிதொன்றில்லை.
பின்மாலைப் பொழுதில்
குற்றவுணர்ச்சி ததும்பும் வார்த்தைகளில்
தோய்ந்திருந்த மருந்து
காயமாற்றுவதும்
வார்த்தைகளே.
என்பதிலிருக்கிறது
.
அவசரப் பொழுதொன்றில்
தவறி விழுந்த வார்த்தை
பொதிந்திருந்தது காயப்பட்ட
வலியும் வேதனையும்;
கூடவே குருதி வாடையும்.
எதிரெதிர் வாக்கியங்களில்
நிறுவப்பட்டதெல்லாம் இருவரும்
யோக்கயமில்லையென்பதன்றி
பிறிதொன்றில்லை.
பின்மாலைப் பொழுதில்
குற்றவுணர்ச்சி ததும்பும் வார்த்தைகளில்
தோய்ந்திருந்த மருந்து
காயமாற்றுவதும்
வார்த்தைகளே.
என்பதிலிருக்கிறது
.
எட்டுக்கெட்டு
சதுரக் கட்டங்கள்
பாதி வெள்ளை
மீதி கறுப்பாக.
ராஜா, ராணி, மந்திரி,
குதிரைப்படை, காலாட்படை
இரு புறமும் அணிவகுத்து நிற்க
துவங்குகிறது யுத்தம்.
மந்திராலோசன, சதித்திட்டம்,
ராஜதந்திரம், நம்பிக்கைத் துரோகம்
விதிகள், மீறல்கள்
என ஆக்ரோஷப் போர்
வெற்றிக்களிப்பும்
அவமானங்களும்
வலிகளும்
வேதனைகளுமாக
ராஜாவோ சிப்பாயோ
ஆட்டம் முடிந்ததும்
அடைபடப் போவது
ஒரே பெட்டியில்
என்பதறியாமல்
.
எட்டுக்கெட்டு
சதுரக் கட்டங்கள்
பாதி வெள்ளை
மீதி கறுப்பாக.
ராஜா, ராணி, மந்திரி,
குதிரைப்படை, காலாட்படை
இரு புறமும் அணிவகுத்து நிற்க
துவங்குகிறது யுத்தம்.
மந்திராலோசன, சதித்திட்டம்,
ராஜதந்திரம், நம்பிக்கைத் துரோகம்
விதிகள், மீறல்கள்
என ஆக்ரோஷப் போர்
வெற்றிக்களிப்பும்
அவமானங்களும்
வலிகளும்
வேதனைகளுமாக
ராஜாவோ சிப்பாயோ
ஆட்டம் முடிந்ததும்
அடைபடப் போவது
ஒரே பெட்டியில்
என்பதறியாமல்
.
அந்த ரயில் பெங்களூரு நோக்கிச் சென்று கொண்டிருக்கிறது. நம் பதிவர் ஒருவரும் பயணிக்கிறார். எதிரே இரு அழகிய யுவதிகள் (கல்லூரி மாணவிகள்).
வந்ததிலிருந்து நம் பதிவரைப் மதிக்காமல் தங்களுக்குள்ளாகவே பேசிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். அடிக்கண்ணால் ஒரு பார்வை பார்ப்பார்களே அது கூட இல்லை. இவரும் பொறுமையாக இருக்கிறார்.
ஈரோடு வரை பொறுமை காத்தவருக்கு அதற்கு மேல் தாங்காது எனத் தோன்றுகிறது. காரணம் இருவரும் தங்கள் மொபைலை எடுத்து ஒருவரிடமிருந்து மற்றவருக்கு அனுப்பவும் பெறவுமாக இருக்கிறார்கள்.
திடீரென்று இருவரின் முகங்களும் கலவரமாகிறது. தங்கள் செல்போனை விசித்திரமாகப் பார்க்கின்றனர். ஸ்விட்ச் ஆப் செய்து மீண்டும் உயிர்ப்பிக்கின்றனர். கலவரம் குறைந்தபாடில்லை.
இருவரில் ஒருவர் தனது மொபைலில் நண்பர்(நண்பி?) ஒருவரை அழைத்து “டேய் என் செல் போன்ல வைரஸ் ஃபவுன்ட்னு வருதுடா என்ன பண்ண?”
அந்த முனையிலிருந்து உடனே ஸ்விட்ச் ஆஃப் செய்யச் சொல்லி உத்திரவு வந்திருக்கும் போல, “ அதெப்படிடா ஹொசூர்ல அம்மா வந்து காத்திருப்பாங்க , நாட் ரீச்சபிள்னா பதட்டமாயிடுவாங்களே?”
எதிர்முனையிலிருந்து என்ன சொன்னார்களோ தெரியவில்லை இருவரும் மொபைலைக் கையிலேயே வைத்துக் கொண்டு பார்த்தவாறிருந்தனர்.
“எப்படிடீ ரெண்டு மொபைல்லயும் ஒரே சமயத்துல வைரஸ் வந்திருக்கும்? இவ்வளவு நேரமா இல்லாம?”
“வேற யாரு மொபைல்ல இருந்தும் வந்திருக்குமோ?”
“அதெப்படி நாமதான் நம்மளுதத் தவிர வேற எதையும் ரிசீவ் பண்ணலையே?”
இதப் பார்த்து நம்மாள் நமுட்டுச் சிரிப்பு சிரித்தவாறே அவர்கள் மொபைலை வாங்கி சரி செய்து கொடுத்து குறைப் பயணத்தையும் கடலை போட்டவாறே முடித்தார்.
அவர் யாருன்னு பூடகமாகத்தான் சொல்ல முடியும்.
1. ரயில் கோவையிலிருந்து பெங்களூர் செல்கிறது
2. அவர் ஒரு தொழிலதிபர்.
3. அவருக்கு இன்னும் கல்யாணமாகவில்லை.
அது சரி அவரு அந்தப் பெண்களை கவர்ந்தவிதம் எப்படி?
பொதுவாக ஒரு மொபைலில் ப்ளூடூத் ஆன் செய்தால் பக்கத்தில் ப்ளூ டூத் ஆன் செய்யப் பட்டிருக்கும் மொபைலின் மாடல் எண் அல்லது அதன் பெயர் வரும்.
பதிவர் மொபைலில் ப்ளூ டூத் ஆன் செய்து அவரது மொபைல் பெயரை “virus found”னு வைத்துக் கொண்டார். அந்த பென்கள் ப்ளூ டூத்தும் ஆனில் இருப்பதால் அவர்கள் மொபைலில் “virus found னு வந்திருக்கு.
ஆண் மயிலுக்குத் தோகை, சேவலுக்குக் கொண்டை போல அந்தப் பதிவருக்கு ப்ளூ டூத். டெக்னாலஜி எப்படியெல்லாம் உதவுது பாருங்க.
கீழ விழுந்தாலும் மீசையில மண் ஒட்டல எதிர்ப் பதிவு
.
அந்த ரயில் பெங்களூரு நோக்கிச் சென்று கொண்டிருக்கிறது. நம் பதிவர் ஒருவரும் பயணிக்கிறார். எதிரே இரு அழகிய யுவதிகள் (கல்லூரி மாணவிகள்).
வந்ததிலிருந்து நம் பதிவரைப் மதிக்காமல் தங்களுக்குள்ளாகவே பேசிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். அடிக்கண்ணால் ஒரு பார்வை பார்ப்பார்களே அது கூட இல்லை. இவரும் பொறுமையாக இருக்கிறார்.
ஈரோடு வரை பொறுமை காத்தவருக்கு அதற்கு மேல் தாங்காது எனத் தோன்றுகிறது. காரணம் இருவரும் தங்கள் மொபைலை எடுத்து ஒருவரிடமிருந்து மற்றவருக்கு அனுப்பவும் பெறவுமாக இருக்கிறார்கள்.
திடீரென்று இருவரின் முகங்களும் கலவரமாகிறது. தங்கள் செல்போனை விசித்திரமாகப் பார்க்கின்றனர். ஸ்விட்ச் ஆப் செய்து மீண்டும் உயிர்ப்பிக்கின்றனர். கலவரம் குறைந்தபாடில்லை.
இருவரில் ஒருவர் தனது மொபைலில் நண்பர்(நண்பி?) ஒருவரை அழைத்து “டேய் என் செல் போன்ல வைரஸ் ஃபவுன்ட்னு வருதுடா என்ன பண்ண?”
அந்த முனையிலிருந்து உடனே ஸ்விட்ச் ஆஃப் செய்யச் சொல்லி உத்திரவு வந்திருக்கும் போல, “ அதெப்படிடா ஹொசூர்ல அம்மா வந்து காத்திருப்பாங்க , நாட் ரீச்சபிள்னா பதட்டமாயிடுவாங்களே?”
எதிர்முனையிலிருந்து என்ன சொன்னார்களோ தெரியவில்லை இருவரும் மொபைலைக் கையிலேயே வைத்துக் கொண்டு பார்த்தவாறிருந்தனர்.
“எப்படிடீ ரெண்டு மொபைல்லயும் ஒரே சமயத்துல வைரஸ் வந்திருக்கும்? இவ்வளவு நேரமா இல்லாம?”
“வேற யாரு மொபைல்ல இருந்தும் வந்திருக்குமோ?”
“அதெப்படி நாமதான் நம்மளுதத் தவிர வேற எதையும் ரிசீவ் பண்ணலையே?”
இதப் பார்த்து நம்மாள் நமுட்டுச் சிரிப்பு சிரித்தவாறே அவர்கள் மொபைலை வாங்கி சரி செய்து கொடுத்து குறைப் பயணத்தையும் கடலை போட்டவாறே முடித்தார்.
அவர் யாருன்னு பூடகமாகத்தான் சொல்ல முடியும்.
1. ரயில் கோவையிலிருந்து பெங்களூர் செல்கிறது
2. அவர் ஒரு தொழிலதிபர்.
3. அவருக்கு இன்னும் கல்யாணமாகவில்லை.
அது சரி அவரு அந்தப் பெண்களை கவர்ந்தவிதம் எப்படி?
பொதுவாக ஒரு மொபைலில் ப்ளூடூத் ஆன் செய்தால் பக்கத்தில் ப்ளூ டூத் ஆன் செய்யப் பட்டிருக்கும் மொபைலின் மாடல் எண் அல்லது அதன் பெயர் வரும்.
பதிவர் மொபைலில் ப்ளூ டூத் ஆன் செய்து அவரது மொபைல் பெயரை “virus found”னு வைத்துக் கொண்டார். அந்த பென்கள் ப்ளூ டூத்தும் ஆனில் இருப்பதால் அவர்கள் மொபைலில் “virus found னு வந்திருக்கு.
ஆண் மயிலுக்குத் தோகை, சேவலுக்குக் கொண்டை போல அந்தப் பதிவருக்கு ப்ளூ டூத். டெக்னாலஜி எப்படியெல்லாம் உதவுது பாருங்க.
கீழ விழுந்தாலும் மீசையில மண் ஒட்டல எதிர்ப் பதிவு
.
பக்கத்து வீடு குமார் குருக்கள்
அடுத்தது பால்கார மணி
அதற்கடுத்து ஐசிஐசிஐ சரவணன்
எதிர்வீடு வயதான தம்பதியர்
பிள்ளைகள் இருவரும் மேல்நாட்டில்
அதற்கடுத்து அகிலேஷ் அப்பா
அவங்க மாடியில டிசைனர் சிவா
எல்லோரையும் தெரிகிறது
என் மனைவிக்கு.
இங்கு வந்து
இரண்டு வருடமாகியும்
தெரியவில்லை
எனக்கு யாரையும்;
என்னை யாருக்கும்.
.
