யார் கடவுள்?

12 வயதிருக்கும் எனக்கப்போது. காலை டிபனைச் சாப்பிட்டுவிட்டு புளிச்சாதத்தையோ அல்லது வேறு சாதத்தையோ டிபன் பாக்ஸிலும் அடைத்துக் கொண்டு, நானும் ராஜ சேகரனும் ஜெயபாலனும் பழனி மலை நோக்கி நடப்போம். எங்கள் ஊரிலிருந்து சரியாக 7 கி மீ தூரம் இருக்கும். 8 மணிக்கு ஆரம்பித்து 11 மணிக்குச் சென்று சேருவோம். மலை ஏற மேலும் அரை மணி நேரம். தரிசனம் முடிந்து சாப்பிட்ட பின் கீழிறங்கி ஏதாவது ஒரு திரைப்படம் பார்த்தபின் மீண்டும் நடையைக் கட்டுவோம். இது இரு வருடங்கள் தொடர்ந்தது, மாதம் ஒரு முறையென.

வெயில் அதிகமிருக்கும் காலங்களில், மலையேறும் சிரமத்திலிருந்து ஆசுவாசப் படுத்திக் கொள்ள நேர்வழியைத் தவிர்த்து யானைப்பாதை மூலம் செல்வோம். நேர்வழி நெட்டுக் குத்தாகப் படிகள் உள்ளதாகவிருக்கும் அய்ந்தாறு படிகள் சற்றுச் சமதளம் மீண்டும் படிகள் என முதியோரும் குழந்தைகளும் ஏறுவதற்குச் சுலபமாக இருக்கும் யானைப்பாதை. பாதையிலமைந்த ஒவ்வொரு இளைப்பாறும் மண்டபத்திலும் ஏதோவொரு ஊணமுற்றவர் யாசித்துக் கொண்டிருப்பர். ஆரம்பகால அருவெறுப்புகளைக் கடந்துஅவர்களைக் கவனிக்கும்போது ஒன்று விளங்கியது; தனக்கு விதிக்கப்பட்டவாழ்க்கை இதுவெனினும் அதை ஏற்றுக் கொண்டு வாழ்ந்தே தீருவெதென்ற வைராக்கியத்துடனிருப்பது.

+2 படிக்கும் பொழுது நண்பர்கள் தங்கள் தோழியரைச் சந்திக்க மலைக்கோவில் ஒரு நல்ல இடமாக இருந்தது. யாருடனாவது துணையாக அவனது தோழி வரும் முன்னரே சென்று காத்திருக்க நேரும் . அவ்வாறான சமயங்களிலும் யாசிப்பவர்களைக் கூர்ந்து கவனித்திருக்கிறேன். ஆனால் அவர்களை யாரோ இயக்கி வைக்கிறார்கள் என்ற அளவில் ஒரு புரிதல் இருந்ததது.

வெளியூர்களில் எங்காவது சிறு குழந்தை காணாமல் போனால் அவர்கள் முதலில் வந்து விசாரிக்கும் இடம் அடிவாரம்தான். அங்கு இல்லையெனில் அவர்கள் குழந்தை வேறு இடத்தில் சேதாரமில்லாமல் இருக்கிறதென்பது உறுதி என்ற ஆறுதல் அவர்களுக்குக் கிட்டும்.

அதன் பின் பழனியை விட்டு விலகி பல வருடங்கள் கழித்து உடுமலையிலிருந்து கோவைக்கு வேலை நிமித்தம் ரயிலில் தினசரி வந்து போக நேர்ந்தது, சுமார் இரு வருடங்கள். தொடர் பிரயாணத்தில் ரயிலில் வரும் பிச்சைக்காரர்கள் பழகிய முகமாகவும் அதில் சிலரை அறிந்து கொள்ளவும் வாய்த்தது. ஒரு ஒழுங்குக்கும் கட்டுப்பாட்டுக்கும் உட்பட்டே அவர்கள் வாழ்க்கை அமைகிறது. போகிற போக்கில் பார்க்கும் நமக்கது புலப்படுவதில்லை.

மீண்டும் சில வருடங்கள் கழித்து ஜெயமோகனின் ஏழாம் உலகம் நாவல் வாசிக்கக் கிடைத்தது. அவரது காடு நாவல் வாசித்த பாதிப்பிலிருந்த எனக்கு இதுவும் அதைப் போன்றவொன்று என்றென்ணித்தான் படிக்க ஆரம்பித்தேன். ஆனால் இது முற்றிலும் வேறு தளம்மட்டுமல்ல தமிழில் வேரு எவரும் தொடாத தளமும் கூட. நாவல் வாசித்து முடித்தபின் கிட்டத் தட்ட ஒரு வார காலம் அதனால் பாதிக்கப் பட்டிருந்தேன்.

நான் கடவுள் படம் இந்நாவலின் அடிப்படையில் என்பதான தகவல்கள் கசிந்த போது, இதில் காசி எங்கு வருகிறதென்ற ஆச்சரியமும் கூடவே பாலா போன்ற எளிதில் திருப்தியடையாத இயக்குநர்தான் இந்தக் கதையை எடுக்க சரியான நபர் என்ற ஆறுதலும் ஏற்பட்டது.

படம் வெளியாகி ஆர்யாவின் ரசிகர்கள் எல்லாம் பார்த்து கைதட்டல்கள் எல்லாம் ஓய்ந்த பின் பார்க்க வேண்டுமென்ற முடிவின்படி நேற்றுப் பார்த்தேன். தன்னை நம்ம்பியவர்களைக் கை விட வில்லை பாலா. ஓவ்வொருவரிடமிருந்தும் அவர்களது சிறப்பான பங்களிப்பைக் கறந்திருக்கிறார். பாத்திரத் தேர்வும், நடிக நடிகையர், துணை நடிகர்கள், இசை(இளையராஜா), ஒளிப்பதிவு(ஆர்தர் ஏ வில்சன்), எடிட்டிங்(சுரெஷ் அர்ஸ்), கலை(கிருஷ்ணமூர்த்தி) என எல்லா விதத்திலும் நிறைவான படம்.

ஆர்யாவையும் பூஜாவையும் அவர்களது நட்சத்திர அந்தஸ்தை விடுத்து கதாபாத்திரத்தில் நடிக்க வைத்து அவர்களது திறமையை மிளிரச் செய்திருக்கிறார் பாலா.

வசனத்தையும் இசையையும் தனியாகக் குறிப்பிட்டே ஆகவேண்டும். ஒரு நல்ல பின்னணி இசை எவ்வாறு இருக்க வேண்டுமென்பதற்கு இப்படம் நல்ல உதாரணம். அதே போல் வசனம். ஒவ்வொரு பாத்திரமும் தான் பேச வேண்டியதற்கு அதிகமும் குறைவும் இல்லாது பேசுகிறது. பூஜாவுடைய கடைசிக் காட்சி ஒன்றைத் தவிர மற்ற இடங்களில் வசனம் படத்தின் வெற்றிக்கு பக்க பலமாய் நிற்கின்றது.

காசியையும் பழனியையும் இணைத்தவிதத்தில் கதாசிரியரின் புத்திசாலித்தனம் தெரிகிறது. கதைக் களம் பழனி என உடைத்துச் சொல்ல முடியாமலிருப்பது நமது சகிப்புத்தன்மை இல்லாமையைக் காட்டுகிறது.

காவல் நிலையக் காட்சி தவிர்க்கப் பட்டிருக்கலாம். தொப்பி என்றும் திலகம் என்றும் பகடி செய்ததைத் திரி கொளுத்திப் போட்டு ஜெமோவைப் பந்தாடியவர்கள் இந்தக் காட்சிகளப் பார்க்கும் போது கண்களை மூடிக் கொண்டிருந்தனரா எனத் தெரியவில்லை. அவர்களால் இதை ஒன்றும் செய்யவியாலாதென்பது சுடும் நிஜம்.

இந்தப் படமும் கதாநாயகன், நாயகி, வில்லன் என்ற ஒரு கட்டுக்குள் அமைந்த ஒன்று என்பதுதான் ஆயாசம் தரும் விதமாகவிருக்கிறது. இதை முதலில் உடைத்தெறிய வேண்டும்.

மாங்காட்டுச் சாமியாக வருபவர் கோவையைச் சேர்ந்த கிருஷ்ணமூர்த்தி என்பவர். இவர் இரு கைகளும் கால்களும் இல்லாதிருந்த போதும் மிகச் சிறந்த கர்நாடக கச்சேரி செய்பவர் எனபதொரு கூடுதல் தகவலிங்கு.

இதுபோல குரூபிகளை வைத்து வியாபரம் செய்யும் ஆட்களும் இருக்கிறார்களா? இதெல்லாம் உண்மையா? அல்லது அதீத மிகைப்படுத்துதலா? என்ற கேள்விக்கெல்லாம் விடை ஒன்றுதான்; உண்மை இதனினும் கொடியது. திரைப்படத்தில் காட்டியது கொஞ்சம்தான். நான் முன்பே குறிப்பிட்டது போல குழந்தைகளைக் கடத்தி வந்து விற்கும் கும்பல் அதை வாங்கும் கும்பல் என எல்லோரும் இருக்கிறார்கள்; மறைந்தும், வெளியே தெரிந்தும் .

இதையெல்லாம் படமாக ஆக்கித்தான் தீர வேண்டுமா? என்பதாகவொரு கேள்வியும் உண்டிங்கு. புண்ணை மறைக்க ஆடை அணிவதால் புண் மறையலாமே தவிர இல்லமல் ஆகிவிடுவதில்லையல்லவா.

ஏதோ ஒரு மகிழ்ச்சிக்காகத்தான் திரைப்படத்திற்குச் செல்கிறோம் அந்த இரண்டு மணி நேரமும் இதே வேதனைதானா? என்போர் குருவி, வில்லு, குசேலன் போன்ற படங்களைக் கண்டு களியுங்கள்.

படைப்பை விமர்சிக்கலாம் இப் படைப்பே தேவையா என்பதெவ்வகை விமர்சனமென்பதெனக்குப் புரிவதில்லை;பெரும்பாலும்.

**************************************************************************